رسم عجیبی است!
که بعد از اتمام مدرسه بعد از آن همه خاطره
از دوستانمان جدا میشویم
و دیگر خداحافظ!،
دیگر اگر در خیابان مارا دیدی انتظار سلام و علیک نداشته باش!،
زیادی ات میکند!
از کنار هم میگذاریم سال ها بعد در خیابان
نگاهمان را برمیگردانیم
انگار نه انگار که سالها پشت یک نیمکت در کنارهم بودیم
باهم چهار سال زندگی کردیم
در یک کلاس...
خیلی خیلی رسم عجیبی است!
نه احساسم و نه منطقم هیچ یک این رفتار را درک نمیکند!
متنفرم از این جنس مردم
من دلم میخواهد با دوستانم بمانم
تا لحظه ی مرگ!
میخواهم همیشه داشته باشمشان
انتظار زیادی است؟؟
میدانم همه ی آدم های زندگی ما رهگذرند!
ولی دلم نمیخواهد از دوستانم جدا شوم!!
دلم نمیخواهد از تو جدا شوم!
آری تو! تویی که اگر نبودی معلوم نبود این چهارسال سخت زندگی من چگونه سپری شود
تویی که اگر نبودی هیچ کس نبود
در لحظه هایی که نیاز داشتم به یک نفر تو بودی
در لحظه هایی که هیچ کس نبود تو بودی
لحظه های تلخ من اگر تلخ تر نشدند بخاطر هرم وجود تو بود دوست من!
دوست عزیز من عاطفه! عاطی! نمیدانم روزی شاید ازین جا گذر کنی
شایدم هیچ گاه این جا را نبینی و این دلنوشته را نخوانی!
اما من مینویسم...حتی برای دل خودم که شده هم مینویسم
ممنونم! فقط به خاطر بودنت در زندگیم
فقط بخاطر ظهور یکباره ات در زندگی ام!
وقتی که درگیر کشمکش هایم بودم در زندگی ام وارد شدی
و محبت های تو که هرچند غیر مستقیم همیشه احساسش میکردم
(خواهری) واژه ی کمی برای وصف تو در زندگی من است!
ون من امروز فهمیدم که تو را از دوخواهر خودم هم بیشتر دوست دارم!
دلم میخواهد همیشه باشی...امیدوارم خدا همیشه برایم نگهت دارد
تویی که همه چیز من هستی!
دوست من دوست عزیزم دوستت دارم!
